طبق اطلاعات منتشرشده از سوی سایمگو که براساس مقالات منتشرشده در اسکوپوس رکنینگ را انجام می‌دهد، ایران جایگاه ۱۵ دنیا در تولید مقالات علمی مرتبط با هوش مصنوعی را دارد، ما در مرحله آموزش از دنیا عقب نیستیم، بلکه چالش اصلی‌مان گره زدن علم به فناوری، اقتصاد، جامعه و رشد عمومی کشور است،
*در به‌کارگیری دانش درفناوری و صنعت و اقتصاد اما همان‌طور که شاخص‌های جهانی هم نشان می‌دهد ما در جایگاه ۶۰ یا ۷۰ دنیا ایستاده‌ایم.
*شاید شرکت‌ها و بخش‌های صنعتی و درمجموع کسب‌وکار این احساس نیاز را نداشته باشند که بخواهند با علم روز حرکت کنند و به همین دلیل شاهد کاهش تقاضا در زمینه هوش مصنوعی هستیم و درنهایت می‌بینیم که بخش آموزش هم ترجیح می‌دهد صرفا همان مقوله آموزش را دنبال کند و بخش زیادی از خروجی آن هم جذب بازارهای خارجی شوند.
*بخش دیگر مشکل در خود مکانیسم‌ها و تدوین اسنادبالادستی خلاصه می‌شود؛ چراکه این مکانیسم‌ها باید بتوانند تغییرات محیطی علم و فناوری را به‌سرعت هم به‌صورت پیش‌دستانه رصد و در سیاستگذاری‌ها اعمال کنند و هم بتوانند آنها را در کمترین زمان وارد مباحث سیاستی کنند.
*نکته دیگر بحث ارتباطات بین‌المللی است، یعنی پرداختن و سرآمدی در حوزه هوش‌مصنوعی نیازمند تعامل جدی در دنیای علم و فناوری و استفاده از زیرساخت‌های به‌روز و مجهز و همچنین تداوم اتصالات بین‌المللی قوی در حوزه شبکه و اینترنت است.
*باید به سمت راهکارهای جدیدی برویم؛ چراکه در این غیر این صورت بازی را در رقابت دانشگاه‌های داخلی و دانشگاه‌های داخل با خارج از کشور می‌بازیم. تدوین اسناد بالادستی اگر به سلسله برنامه‌های حمایتی پایین دستی منجر نشود، نمی‌تواند چندان هم اثربخشی داشته باشد.
*نمی‌توانیم بگوییم در آینده یک ادیب، روانشناس و… خواهیم داشت که هوش‌مصنوعی را در حد خودش نداند، این رشته از انحصار رشته‌های کامپیوتر و فنی و مهندسی خارج شده و به دیگر رشته‌ها هم خواهد رسید.
منبع: فرهیختگان
